De tastzin
Ik ben ongeveer 10 weken oud en zwem hier lekker warm en veilig in de baarmoeder van mama. Mijn kleine lichaam ontwikkelt zich telkens een stukje meer. Op dit moment krijg ik gevoel in mijn handjes en vingertjes. Jullie, de volwassenen, noemen het de tastzin en dit is mijn eerste zintuig. In mijn hersenen ontwikkelt zich tegelijkertijd het deel wat ervoor zorgt hoe ik straks met emoties om zal gaan. Nieuwsgierig voel ik aan mijn kleine gezicht of het er al zit. Ik ben blij verrast met de ontdekking dat ik groei en dat mijn handjes vingers krijgen waarmee ik echt kan voelen.
Ondertussen ben ik ongeveer 20 weken oud en al een flink stuk gegroeid. Ik ontdek steeds meer met mijn handen en vingers maar ik kan nu ook contact maken met “buiten”. Als mama of papa een hand op mama’s buik legt dan zwem ik ernaartoe als zoekende naar een knuffel. Als iemand op mama’s buik duwt dan duw ik soms terug, ik vind dat een leuk spelletje en ze helpen me zo om mijn eerste zintuig, de tastzin, verder te ontwikkelen.
Inmiddels ben ik geboren en ik vertrouw nog volledig op mijn tastzin. In de jaren die volgen heb ik veel behoefte aan knuffelen en ga ik op ontdekkingsreis. Van alles pak ik beet en kijk ernaar, bijt erin enz. Maar er komen ook de andere zintuigen bij die langzaam aan de overhand nemen. Ze zijn er allemaal: zien, horen, voelen, proeven en ruiken. De tastzin (het belangrijkste lijntje met mijn intuïtie) verdwijnt onbewust steeds verder naar de achtergrond. Ik word beïnvloed door alles en iedereen om me heen en kom steeds verder van mijn eigen gevoel af te staan. Dit dringt op dat moment, achteraf gezien, niet eens goed tot me door.
Ik ben nu 10 jaar en heb al heel wat meegemaakt in mijn jonge leven. Ik word in bepaalde situaties “gedwongen” en krijg de zorgtaak opgelegd waardoor ik geen kind meer kan zijn. Ik moet aan van alles denken en mijn mooie, aanwezige intuïtie is ver te zoeken. Alle beslissingen worden gemaakt met mijn verstand en niet meer met gevoel. En mijn tastzin? Mijn handen en vingers zijn er vooral om hard te werken en niet meer om dingen af te tasten. En liefde? Het aanraken? De knuffels? Die zijn (door de omstandigheden waarschijnlijk) zeer zeldzaam.
Ik ben nu 20 jaar en in de afgelopen 10 jaar is er ontzettend veel gebeurd. Ik ben steeds verder van “mijn eigen ik” afgedwaald. De heftige gebeurtenissen en bijbehorende emoties hebben (zoals later zal blijken) mijn immuunsysteem flink verzwakt. Het is 1-8-1987 en sta ik ’s morgens op met ontzettend veel pijn in mijn hele lichaam. Wat is hier aan de hand? Ik kan bijna niets meer, zelfs de afwas lukt niet want ik krijg mijn armen amper naar voren. Paniek!! Verdriet!! Boosheid!!
Dan volgen maanden van onderzoeken in het ziekenhuis. Thuis zitten, toch weer werken (ik ben toch geen watje) en weer naar het ziekenhuis. En nu blijkt dat ik acute reuma heb. In mijn gewrichten en in mijn spieren. Het is zo agressief in zijn ontwikkeling dat ik er rekening mee moet houden dat ik over 5 jaar in een rolstoel zit maar de artsen kunnen niets voor me doen. AU … dat komt aan! Over 2 maanden ga ik trouwen maar van mij hoeft het niet meer. Wat heeft iemand nu nog aan mij, vraag ik me af.
Een nieuwe zoektocht begint en ik ben nu 21 jaar. Aangezien de artsen machteloos staan ga ik op zoek op het “alternatieve” pad. Nu (in 1988) nog raar en zweverig en mensen om me heen verklaren me voor gek. Ik kom terecht bij een kinesioloog. Met zijn handen raakt hij mijn polsen en enkels aan en kan zo spiertesten doen om de blokkades in mijn lichaam te vinden. Hierdoor en met behulp van homeopathische druppels kom ik een heel eind. Eén emotionele blokkade is zo groot dat ik een confrontatie met iemand aan zal moeten gaan om het laatste stukje op te lossen. En hoe bijzonder ook … hierna verdween de laatste pijn in mijn gewrichten.
Ik ben nu 32 jaar, heb ondertussen twee prachtige kinderen maar ben mezelf opnieuw kwijtgeraakt en ik besluit hier iets aan te doen. Ik ga een Reiki cursus volgen en dit bevalt me heel goed. Tijd voor mezelf, en weer “voelen”, niet alleen van binnen maar ook met mijn handen, mijn tastzin, mijn eerste zintuig. Ik ga door naar Reiki II en daarna naar Reiki Master. Ik voel me steeds een stukje groeien en begin heel voorzichtig weer te genieten. Wel besluit ik te stoppen met mijn relatie maar het is goed zo. Ook ga ik leren magnetiseren, weer met mijn handen en energie werken. Een lichaam aftasten om blokkades te vinden en op te lossen. Heerlijk!
Ik ben nu 40 en heel erg gegroeid op verschillende gebieden. Mijn intuïtie is weer flink sterk en ik kan en mag er mensen mee helpen. Ook kom ik weer voor een moeilijke keuze te staan maar het geeft rust en weer een stukje groei. Ondertussen ben ik ook regressietherapeut geworden en mag ik mensen op een andere manier “aftasten” en helpen blokkades op te ruimen. Ik geniet en voel hoe sterk mijn innerlijke kracht is. Wat heb ik al die jaren een hoop gemist.
Inmiddels ben ik 46 en is vingerreflexologie op mijn pad gekomen. Binnen een paar sessies ben ik na 26 jaar van mijn fibromyalgie verlost. Het is bijna niet te geloven maar ik heb mijn leven terug. Wauw wat voel ik me goed! Ik blijf dicht bij mezelf en vertrouw weer bijna volledig op mijn intuïtie. Ik heb de opleiding tot vingerreflexoloog en pluscoach gevolgd en pas het volop toe in mijn praktijk.
Nog vrij uniek in Nederland maar wat een prachtig iets! De tastzin, ons eerste zintuig en het deel van de hersenen waar wordt geregeld hoe we met emoties omgaan … daar vielen de laatste stukjes op zijn plek. Emoties uit de eerste 15 jaar van ons leven die ons nu nog steeds beperken worden via de vingers snel en effectief geneutraliseerd en blokkades worden opgeheven. Ons immuunsysteem kan zich herstellen en we kunnen weer genieten van het leven. De voldoening als de cliënten weer verbaasd staan … het blijft heerlijk. Ik pak de handen, de vingers en kan daar voelen wanneer diegene een nare ervaring heeft meegemaakt. Met mijn andere “gaven” kan ik met de cliënt mee kijken en voelen waardoor we snel bij de oorzaak komen en de blokkade op kunnen heffen. De tastzin … de intuïtie … mijn spiritualiteit … het staat prachtig in verbinding met elkaar.
Ondertussen ben ik 53 en heb nog een aantal heftige ervaringen gehad. Door alle kennis en de tools van vingerreflexologie heb ik dat vrij makkelijk doorstaan. Mijn intuïtie, het anders kunnen en durven kijken en een positieve mindset zijn daarin heel belangrijk geweest.
Het heeft lang geduurd maar de cirkel is rond. Wat in de baarmoeder is ontstaan is na een lange weg met levenslessen weer helemaal zoals het eigenlijk is bedoeld.
Ik voel me goed, ik weet ondertussen wie ik echt ben en ik ben gelukkig met waar ik nu sta.